Oglądałam posiedzenie Komisji Sejmowej opiniującej kandydata na ambasadora w Hiszpanii, pana Arabskiego. Tak, to nie pierwszy raz, kiedy stanowisko ambasadorskie otrzymuje nie dyplomata tylko polityk. Nie tylko u nas się tak dzieje.
Ale pierwszy raz w Polsce w świetle kamer przepytywany jest tak kontrowersyjny kandydat. Nie mam pojęcia co kierowało panem Arabskim i pewnie się tego nie dowiem. Czy faktycznie uznał, że coś mu się od życia należy czyli mało absorbująca praca w ciepłym klimacie? Czy może chęć schronienia się pod okiem hiszpańskiej policji? To akurat może nie wystarczyć - w końcu depresja może go dopaść i w garażu ambasady, ostatnio coraz więcej osób na nią cierpi. W każdym razie parcie na stanowisko musiało być olbrzymie, bo dotąd pan Arabski raczej nie eksponował swojej osoby w mediach. Teraz wiedział doskonale, tak jak każdy, jakiego rodzaju zarzuty padną. A mimo to przyszedł i wysłuchiwał cierpliwie, nie unosząc się gniewem. Gniewem też nie unosił się popędliwy zwykle i walący ciężkim dowcipem Sikorski (no chyba, że jednak coś pod koniec, nie oglądałam całości, zbrzydziło mnie). Za to koncertowo mijał się z prawdą. Każdy wie, że to pan Arabski wymyślił Hiszpanię, a dobry jego przyjaciel, tak się zdarzyło Premier Polski postanowił mu tę jego fantazję zrealizować. Pan Sikorski jednak bez zmrużenia oka twierdzi, że jest to jego suwerenna decyzja. No to już wiemy jak wyglądają inne suwerenne.
Nie mają żadnych zahamowań, żadnego wstydu! Ta kandydatura nie powinna w ogóle paść, pan Arabski po Smoleńsku powinien odejść w niesławie. Jednak procedowanie dzień po decyzji sądu, kiedy wiadomo, że przeciw Ambasadorowi będzie toczyło się śledztwo to już jest czyste ku ....stwo.
