Rocznice nastrajają do podsumowań. Pamiętam doskonale tę kampanię wyborczą. Nie rozumiałam (i nie rozumiem) fenomenu Kukiza, sprawdzam zawsze jak głosują, a nie co mówią. Ale zawsze będę wdzięczna za pierwszą turę. Bo gdyby nie głosy oddane na Kukiza różnie mogłyby się potoczyć losy kampanii. Ale stało się. Nie muszę się wstydzić za Prezydenta, godnie wraz z Pierwszą Damą reprezentuje Polskę. Nie chce mi się wyliczać ile zawetował PBK, w każdym razie niewiele. Ale tak już jest - Prezydent wybierany jako kandydat partyjny utożsamia się z programem partii. Dlatego trudno oczekiwać - no chyba, że to szorstka przyjaźń jak pana Kwaśniewskiego z premierem Millerem - że będzie na każdym miejscu podkreślać swoją odrębność. I na to nie liczę. Za to mam nadzieję, że za każdym razem, kiedy większość pisowska w Sejmie przesadzi to Prezydent będzie ostatnią nadzieją.
Cieszę się, że Prezes zrozumiał, że oczekujemy także od niego szacunku dla Prezydenta, no a na pewno od szeregowych posłów. W końcu na Andrzeja Dudę głosowano w całej Polsce, na posłów tylko w ich okręgu.
Oglądam z przyjemnością te tłumy przybywające na spotkania z Prezydentem. Nikt ich nie przywozi, nie muszą niczego demonstrować a przychodzą tłumnie w każdym mieście i miasteczku.
No i wtedy właśnie, dwa lata temu, zaczęła się dobra passa dla PiSu. Znowu nieprzewidywalność polskiej polityki czyli błędna decyzja Millera i debata, w której dał się poznać nowy lider lewicy Zandberg dały PiSowi większość sejmową.Nawet ja o tym nie marzyłam, chociaż Prezes zapowiadał, że żadna koalicja nie będzie potrzebna.
Tak, na co dzień chciałabym więcej, lepiej, szybciej, bo ciągle się boję, że jak coś się nieprzewidywalnego stanie, jak politycy PiSu zachłysną się władzą, może wrócić Wielka Smuta. A potem widzę rozsądną, spokojną ale kiedy trzeba twardą panią Premier i obawy mijają.
No więc dzisiaj po prostu się cieszę. Dokładnie w chwili zamknięcia ostatniego lokalu wyborczego w okolicach Cieszyna.
Drugiej kadencji Panie Prezydencie!
